Gözlük, görme bozukluklarını düzelten en değerli icatlardan biridir. Lakin gözlüklerin icadı 13. yüzyıla dayandığına nazaran, ondan evvel yaşayan beşerler görme sorunlarıyla nasıl başa çıkıyordu? Tarih boyunca beşerler, görme bozukluklarını doğal sistemlerle ya da farklı tekniklerle telafi etmeye çalışmıştır.

Görme Bozukluklarının Tarihçesi

İnsan gözü, yaşlandıkça yahut genetik faktörlere bağlı olarak miyop (uzağı görememe), hipermetrop (yakını görememe) ve astigmatizma üzere sıkıntılarla karşı karşıya kalabilir. Antik çağlardan beri bu problemler bilinmekteydi. Antik Mısır, Yunan ve Roma medeniyetlerinde görme zorlukları yaşayan beşerler olduğu biliniyor, fakat bu bozukluklar için çağdaş manada bir düzeltme sistemi yoktu.

Doğal Telafi Mekanizmaları

Gözlüğün icadından evvel beşerler görme sorunlarını çeşitli yollarla telafi ediyordu:

Çevresel Ahenk: Beşerler, görüş aralıklarını optimize etmek için ışık şartlarına ahenk sağlamaya çalışıyordu. Örneğin, yazı yazarken yahut okuma yaparken bol ışık kullanmak yaygındı.

Beden Duruşu ve Odaklama Teknikleri: Görme sorunu yaşayan şahıslar, nesnelere daha yakın durarak ya da gözlerini kısarak daha net görmeye çalışıyordu.

Görsel Yardımcılar: Antik çağlarda birtakım beşerler cilalanmış kuvars yahut cam kesimlerini büyüteç olarak kullanıyordu. Romalı filozof Seneca’nın yazıları büyütmek için bir su kabarcığından faydalandığına dair kayıtlar vardır.

İlk Optik Araçlar

Gözlüğün atası sayılabilecek büyüteçler ve okuma taşları, birinci kere 10. yüzyılda Arap ve Çinli bilim insanları tarafından kullanılmıştır. Orta Çağ’da Avrupa’da bilhassa manastırlarda, el yazmalarını okumak için büyüteçler kullanılıyordu. 13. yüzyılın sonlarında ise birinci gözlük İtalya’da icat edildi ve vakitle yaygınlaştı.