Deprem bölgesinde geçen iki yılda yapılanlar ve yapılmayanlar, yurttaşa ümitsizlik ve sorun olarak döndü.

Yeniden, sarsıntıda en büyük yıkımı yaşayan Hatay’dayız. Her 6 Şubat yaklaştıkça kentin kasvetli ve hüznü daha da artıyor. Gelecek planlarının yerini gündelik gayelerin aldığı Hatay’da halk yılgın, kırgın ve öfkeli.

Büyükşehirde idarenin iktidar partisine geçmesi bir hareketlilik yaratsa da yapılması gereken ve yapılabilecek olan düzeyden hâlâ uzakta. Hatay devasa bir şantiyeye dönmüş durumda, toz bulutunun içerisinde insanların barınma, ulaşım, sıhhat ve eğitim sorunu yaşıyor. Can güvenliği korkusu devam ediyor.

ERKEN BAŞLAYAN GERİLİM

Deprem davalarındaki sürünceme, acılarla yüzleşme, sıkıntıların çözülememesi ümitsizliği artırıyor. “Biz bu kenti tekrar kuracağız” vurgusunun yerini “Sonucu ne olursa olsun biz kentimizi terk etmeyeceğiz” alıyor.

Öte yandan geçen yıl kısmen yapılan anma aktifliği kısıtlaması ve oluşan gerginlik bu yıl daha erken başladı, kısıtlı bir bölgeye 6 Şubat yıldönümü için süratli asfaltlama ve peyzaj çalışmaları yapılınca.

‘NE GEREK VARDI?’

Yolların kapatılmasının yarattığı trafik keşmekeşi başka, yapılan hizmetin yurttaşı ikinci plana atması başka reaksiyon çekti. Valiliğin anma aktifliği için yürüyüşe müsaade vermemesi ise bu hissiyatın üzerine tuz biber ekti. Yürümek isteyen yurttaşlarla polis ortasında gerginlik çıktı. Halbuki yurttaşlardan birinin reaksiyonu, Hatay Valiliği merkezli tedbirlerin ne kadar gereksiz olduğunu ortaya koyuyordu: “Zaten hiçbir şey kalmamış, ne yapacağız güya, kendimize mi saldıracağız? Yapacağımız yürümek, Asi Nehri’ne yitirdiklerimiz için çiçek bırakmak ve sonra mezarlıklara geçmek. Bu türlü bir günde bu hale ne gerek vardı?”

‘ŞEFKATLİ BİR EL’

Başka bir algı yaratılmak istense de herkes Hatay gerçeğinin farkında. O denli ki, 6 Şubat için vilayet dışından getirilen polisler bile sohbet esnasında bir müddet çekindikten sonra “İki yıl geçmiş, her şey ortada. Üstümüzde üniforma olmasa çok daha fazlasını söyleriz lakin herkesin sizin üzere düşündüğünü bilin yeter” diyor. Hatay’ın sırf barınma, sıhhat, eğitim, istihdam üzere meselelerinin tahliline değil, kent dinamiklerini dikkate alan devletin şefkatli eline muhtaçlığı var.